បញ្ហាខ្ញុំ ដំណោះស្រាយខ្ញុំ
តាមរយៈអង្គការហ្វារពន្លឺសិល្បៈ អុកស្វាមបានគាំទ្រដល់ស្ត្រី១២នាក់នៅក្នុងសហគមន៍ក្រីក្រ ដោយជួយពួកគាត់ឱ្យចេះប្រើសិល្បៈនៃការសម្តែងដើម្បីលើកកម្ពស់ការរួមបញ្ចូលជនងាយរងគ្រោះបំផុតដែលរស់នៅតាមតំបន់ក្រីក្រតោកយ៉ាកក្នុងខេត្តបាត់ដំបង។
គ្រឿងញៀន ល្បែងស៊ីសង អំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសារ … ការសម្តែងក្រោមចំណងជើងថា «បញ្ហារបស់ខ្ញុំ ដំណោះស្រាយរបស់ខ្ញុំ» ដោយក្រុមល្ខោនខេត្តបាត់ដំបង ឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីបញ្ហាទូទៅដែលសហគមន៍របស់ស្ត្រីទាំង១២រូបជួបប្រទះ។
លោក ឈិត ចាន់ភារៈ ប្រធានគម្រោង និងជាសិល្បៈករល្ខោននៃអង្គការហ្វារពន្លឺសិល្បៈ មានប្រសាសន៍ថា៖ «មុននឹងចូលរួមក្នុងគម្រោងនេះ ស្ត្រីទាំងនេះស្ថិតក្នុងចំណោមមនុស្សដែលត្រូវបានគេមើលរំលងជាងគេនៅក្នុងសហគមន៍របស់ខ្លួន។ ពួកគាត់អត់មានការងារធ្វើ ហើយត្រូវដើរសុំទានរាល់ថ្ងៃដើម្បីរស់។ យើងបានពិភាក្សាជាមួយគាត់ ហើយបណ្តុះបណ្តាលគាត់ឱ្យប្រើល្ខោនជាឧបករណ៍មួយដើម្បីកសាងភាពជឿជាក់ក្នុងខ្លួន និងបញ្ចេញមតិ។ ឥឡូវនេះពួកគាត់លែងខ្លាចនឹងនិយាយឱ្យដឹងអំពីបញ្ហារបស់ខ្លួនទៀតហើយ។ តាមការនិយាយចេញមកក្រៅ និងតាមការឈ្វេងយល់អំពីបញ្ហារបស់ខ្លួន ពួកគាត់ដឹងខ្លួនថាមានលទ្ធភាពស្វែងរកដំណោះស្រាយសម្រាប់ឆ្លើយតបទៅនឹងបញ្ហាទាំងនោះ។»
ម៉ុមមានអាយុ ២៩ឆ្នាំ ហើយកំពុងមានផ្ទៃពោះជាមួយកូនទីបួនរបស់នាង។ នាងនិយាយថា៖ «ឆាកល្បែងស៊ីសងនេះគឺផ្អែកនៅលើរឿងក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំធ្លាប់ជាអ្នកលេងល្បែង ហើយប្តីខ្ញុំធ្លាប់ជាជនប្រមឹក។ យើងអត់មានមុខរបរទេ ហើយតែងតែបញ្ជូនកូនរបស់យើងឱ្យទៅសុំទានតាមផ្លូវ។ ក្រោយមកខ្ញុំចូលរួមជាមួយក្រុមល្ខោនបាត់ដំបង សឹងថាដោយចៃដន្យទេ ហើយពេលនេះខ្ញុំពិតជារីករាយក្នុងការសម្តែងណាស់។ ខ្ញុំមានភាពជឿជាក់ក្នុងខ្លួនជាងមុន។ » ម៉ុម និងប្តីរបស់នាង ពេលនេះមានការងារធ្វើខ្លះហើយៗក៏ឈប់បញ្ជូនកូនឱ្យសុំទានតាមផ្លូវទៀតដែរ។ «ក្នុងនាមជាឪពុកម្តាយ យើងទាំងពីរនាក់មានអារម្មណ៍ថាមានការទទួលខុសត្រូវជាងមុនក្នុងការឧបត្ថម្ភដល់គ្រួសារ។ វាជួយឱ្យយើងគិតអំពីបញ្ហារបស់យើង និងធ្វើឱ្យយើងចះអៀនខ្មាសអំពីអាកប្បកិរិយារបស់យើង។»
កម្មវិធី Voice មានគោលដៅជំរុញឱ្យមានការផ្លាស់ប្តូរឥរិយាបថ និងលើកកម្ពស់ជីវភាពរបស់ក្រុមពលរដ្ឋដែលត្រូវបានគេមើលរំលង និងរងការរើសអើងជាងគេ តាមរយៈការប្រើគំនិតបែបច្នៃប្រឌិត។ ក្រុមល្ខោនក្រៅផ្លូវការមកពីខេត្តបាត់ដំបងនេះ ក៏ស្ថិតនៅក្នុងចំណោមនោះដែរ។ នៅពេលណាគេសម្តែងនៅតាមសហគមន៍ ទស្សនិកជនត្រូវបានអញ្ជើញឱ្យឡើងឆាកនៅក្រោយការសម្តែង ដើម្បីធ្វើការប្រាស្រ័យទាក់ទងផ្ទាល់ជាមួយអ្នកសម្តែង។
សុផៃ ជានិស្សិតសកលវិទ្យាល័យវិចិត្រសិល្បៈ ដែលបានមកទស្សនាការសម្តែងល្ខោនមួយនៅភ្នំពេញ និយាយថា៖ «ការសម្តែងនេះល្អណាស់ពីព្រោះវាបាបង្ហាញអំពីបញ្ហាជាក់ស្តែងដែលកំពុងតែកើតឡើងពេលនេះ ហើយវាអាចជួយប្រជាជនឱ្យស្វែងរកដំណោះស្រាយ។ ខ្ញុំចង់ជួយដល់ការសម្តែងប្រភេទនេះ ហើយខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ជាពិសេសចំពោះក្រុមគោលដៅដែលមកពីតាមខេត្ត។»
តាមរយៈគម្រោងនេះ ស្ត្រីក៏ទទួលបានផងដែរនូវជំនាញកសិកម្មសម្រាប់ប្រើរកចំណូលបន្ថែម។ ម៉ាប់ ដែលមានអាយុ៤៤ឆ្នាំ និងជាម្តាយមានកូនប្រាំនាក់ ជាជនរងគ្រោះម្នាក់ដោយសារអំពោះហិង្សាក្នុងគ្រួសារ។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំសម្រេចចិត្តចូលរួមក្នុងក្រុមល្ខោននេះដោយសារថារឿងនេះជារឿងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ហើយវាឆ្លុះបញ្ចាំងពីបញ្ហាដែលខ្ញុំកំពុងតែជួបប្រទះ។ ប្តីរបស់ខ្ញុំជាអ្នករត់ម៉ូតូឌុប ហើយគាត់ពីមុនតែងតែប្រើហិង្សាជានិច្ច ហើយគាត់មិនចង់ឱ្យខ្ញុំទៅធ្វើការនៅក្រៅផ្ទះទេ។ ដោយសារតែកម្មវិធីនេះ ខ្ញុំចេះអំពីរបៀបដាំបន្លែ និងចិញ្ចឹមមាន់ដើម្បីកែលម្អការចិញ្ចឹមជិវិតរបស់ខ្ញុំ។»
បួនខែបានកន្លងទៅហើយបន្ទាប់ពីមូលនិធិគាំទ្រដល់កម្មវិធីនេះត្រូវបានបញ្ចប់ ប៉ុន្តែស្ត្រីទាំង១២រូបនៅតែបន្តសម្តែងនៅឡើយ។
ស្រី សុខា អ្នកឯកទេសភាពជាដៃគូនិងសម្របសម្រួល គម្រោង Voice របស់អុកស្វាម និយាយថា៖ «នេះគឺពិតជារឿងគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលមួយ ហើយជារឿងជោគជ័យមួយក្នុងចំណោមរឿងជោគជ័យជាច្រើនរបស់គម្រោង។ ស្ត្រីទាំងនោះនិយាយថាពួកគាត់ចង់បន្តដាក់ពាក្យសុំជំនួយជុំទីពីរពីកម្មវិធី Voice ដើម្បីឱ្យពួកគេអាចបន្តចូលរួមធ្វើការពាក់ព័ន្ធជាមួយយើង និងរៀនពីបទពិសោធន៍ថ្មីថែមទៀត។ យើងរីករាយណាស់ដោយបានឃើញពួកគាត់មានលទ្ធភាពបន្តដំណើរទៅមុខបាន»។
ម៉ាប់ (ស្ត្រីដែលកំពុងឈរ) អាយុ៤៤ឆ្នាំ មានកូន៥នាក់ ។ រូបភា៖ អុកស្វាម
“ខ្ញុំសម្រេចចិត្តចូលរួមក្នុងក្រុមល្ខោននេះដោយសារថារឿងនេះជារឿងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ហើយវាឆ្លុះបញ្ចាំងពីបញ្ហាដែលខ្ញុំកំពុងតែជួបប្រទះ។”